 |
| 112 sec |
De kunstgraswereld is in beweging. En hoe? Het balletje, of zo je wilt, de kunstgrasmat, is in beweging gekomen door strengere eisen van de EU aangaande het gebruik van invulmaterialen. Vanaf 2031, mogen we geen velden met polymerische infill bouwen. Na die tijd is dat not done. Dat lijkt nog een hele tijd, maar dat is het natuurlijk niet. Met een gemiddelde levensduur van tien jaar is dat eigenlijk overmorgen.
 |
Als gevolg daarvan is de kunstgrasindustrie op de haar kenmerkende dynamische wijze in beweging gekomen. Grofweg zijn er drie smaken. Allereerst niet polymerische infill: kurk, mais, olijfpitten of andere vormen van organisch materiaal. De tweede route is natuurlijk non-infill velden en als derde route gaat het om mineral infill. Dat laatste concept lijkt nu aan kop te gaan. In Nederland zouden dit jaar, als we Fieldturf Tarkett mogen geloven -en waarom zouden we dat niet doen-, maar liefst 40 velden zijn gerealiseerd. Dat zijn kneiter veel velden. Zeker als je je realiseert dat het mineral infill in 2022 nog helemaal niet bestond. Natuurlijk had je ook voor die tijd zand ingestrooide velden, maar we doen deze innovatie te kort als we het daarmee een op een vergelijken.
|
|
Dat zijn kneiter veel velden. Zeker als je je realiseert dat het mineral infill in 2022 nog helemaal niet bestond
| |
|
Natuurlijk zijn de andere routes, niet-polymerische infill en non-infill nog niet aan het einde van hun innovatiecyclus gekomen. Daar kunnen we zeker nog het een en ander van verwachten, maar op dit moment lijkt mineral-infill toch echt de lachende derde. Voor wat betreft niet-polymerische infill zit daar een zekere logica in. Kurk om maar eens met het meest bekende niet polymerische infill te beginnen, kent zo zijn problemen. Kurk is een duur materiaal met een beperkte beschikbaarheid en is ook vooral een materiaal dat je moet blijven aanvullen. Gedurende een looptijd van een kunstgrasmat moet je de complete infill-laag vervangen. Dat zijn stevige kosten en die komen bovenop de andere prijsstijgingen die er al zijn. Over non-infill concludeerde TenCate CEO Michael Vogel in een interview in dit vakblad dat hij niet begreep waarom dit niet sneller wordt omarmd door de markt. Eén simpele verklaring is natuurlijk dat er op dit moment nog geen goedgekeurde non-infill velden beschikbaar zijn. En zo werken dingen nu eenmaal. Op het moment dat je als aanbieder kunt schermen met een KNVB-certificering is zakendoen even wat makkelijker.
|
|
Gedurende een looptijd van een kunstgrasmat moet je complete infill laag vervangen
| |
|
Zijn we nu al uit geïnnoveerd op het gebied van verduurzaming? Nee, natuurlijk niet. Het probleem van microplastics blijft ook met mineral infill of non-infill gewoon bestaan. Verder heb je nog de uitdagingen op het gebied van recycling. Recycling is een item dat het afgelopen jaar zwaar heeft meegeteld in de maatschappelijke discussie. Ik heb ze niet precies geteld, maar in mijn herinnering zijn er maar liefst vijf recyclingbedrijven, die dit jaar ten onder zijn gegaan door onder andere concurrentie vanuit het Verre Oosten. Als we naar recycling en kunstgras gaan, komt natuurlijk het belangrijkste toekomstdoel om de hoek kijken. Een kunstgrasmat uit één polymeer ofwel one DNA. TenCate lijkt in dat marktsegment voorop te lopen, maar ook hiervoor geldt weer: het gaat om pilots en een echte goedkeuring is er nog niet. Ik twijfel er overigens geen moment aan dat dit in de loop van 2025 wel gaat gebeuren.
| LOGIN met je e-mailadres om te reageren. |
|
|
|
 |
|
Gerrit de (pensioen) Koe
maandag 23 december 2024 |
|
Tsja, mineral infill. Ik weet nog echt niet of dit wel een echte "chapeau" waard is Hein! Ik denk persoonlijk dat de "aanleg trein" misschien wel te hard gaat. Bezit eer gij begint zou ik zeggen. Ik heb mooie concepten gezien van 1,5-2 jaar oud maar ook een vrij dramatisch beeld van vezelslijtage. De microplastics "vliegen je om de oren" zou ik bijna zeggen wanneer je de vezels eens goed van dichtbij gaat kijken. Ik ben er soms van geschrokken. Henk Mink zegt ook terecht dat de schaafwonden er ook niet om liegen. Sommige velden met een hoge vrije poolhoogte gaan de vezels op de stressgebieden na deze korte periode al platliggen en dan komt de zandinfill wel HEEL dicht nabij de oppervlakte. Heb ik het antwoord? Nee! Ik zie alleen zaken welke mij beangstigen. Ik ben bang dat ook dit concept de nodige nadelen heeft. De gemeenten dienen hoge bedragen te investeren, het mag niet zo zijn dat de clubs binnen 4-6 jaar enorm gaan muiten omdat HET het toch niet is. Geen zandingestrooid concept? ik denk het wel. Alleen omdat de vezelvorm en -bezetting anders is, er een shockpad onder ligt en het zand wat anders is blijft het wat mij betreft een 3e? generatie kunstgras. Wie overtuigd mij van mijn ongelijk?
ps. wanneer de producenten de "scherpe" zijkanten van de vezels wat afgeronder zouden kunnen maken zou dit mogelijk al heel wat microplastics slijtage kunnen schelen.
Non-fill: waarom speelt met al jaren op NF velden in o.a. Oostenrijk en Zwitserland en niet in ons kikkerlandje... schiet mij maar lek...
|
|
|
Tip de redactie
|
